Институт за родови студии
Вовед во компјутациската теорија на умот: поими, историја и значајни претставници
Компјутациската теорија на умот (CTM), понекогаш наречена и компјутационизам, претставува влијателна филозофска и когнитивно-научна гледна точка која ја смета човечката когниција како пресметковен процес, аналоген на функционирањето на компјутерска машина или “Тјурингова машина.” Според оваа теорија, фундаменталните когнитивни операции како размислување, перцепција и меморија се објаснуваат како трансформација и обработка на апстрактно претставени информации во умот на луѓето (Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2015). Во основата на CTM лежи претпоставката дека умствените процеси функционираат слично на програмите и алгоритмите кои ги користат компјутерите. Со други зборови, користејќи внатрешни симболи организирани преку јасни правила, умот врши пресметки што го овозможуваат секое човечко мислење и разбирање.
Историски гледано, корените на компјутациската теорија на умот се поврзуваат со влијателниот труд на Ворен МекКалак и Валтер Питс од 1943 година, во кој за првпат се претставени формализирани пресметковни модели на невронски активности и когнитивни функции (Piccinini, 2004). Овој документ поставил рамка за идната когнитивна наука и инспирирал понатамошни значајни истражувања кои довеле до развивање на модерната компјутациска филозофија на умот. Во шеесетите години од XX век, филозофот Хилари Патнам ја развива и експлицитно ја дефинира идејата за умот како компјутациска машина, воведувајќи ја притоа својата важна теза за функционализмот и пресметковниот карактер на менталните состојби (Putnam, 1967). Ова дело на Патнам ги поставува основите за понатамошната експанзија и прецизирање на компјутационизмот во когнитивните науки.
Посебно влијателен застапник и развивач на оваа теорија е филозофот Џери Фодор, кој во своите трудови од осумдесетите години воведе нови термини и перспективи, меѓу кои најпозната е доктрината за “јазикот на мислата” или “Language of Thought” (Фодор, 1975; 1980). Фодор ја аргументирал тезата дека менталните процеси се темелат на внатрешен јазик систематизиран преку синтаксички правила, моделирајќи го функционирањето на умот како компајлер кој манипулира со информации слични на симболи и команди во програмирањето. Исто така, когнитивните научници и специјалистите за вештачка интелигенција како Марвин Мински и Ален Њуел значително придонеле за популаризација и поддршка на компјутационизмот, преку креирање модели за симулација на когнитивни процеси кои имаат централно место во развојот на модерната когнитивна психологија и AI истражувањата (Фодор, 1980; Мински, 1986).
Главната цел на овој труд ќе биде детално да го разгледа концептот на компјутациската теорија на умот, некогаш во ризици од премногу поедноставени аналогии, но исто така и во контекст на историската еволуција, влијанието и теоретските концепти кои ја формирале оваа област. Преку анализа на историските текстови, како и преку споредба на примарните аргументи од теоретичарите и нивните критичари, ќе се истакнат централните идеи и концепти на компјутационизмот и неговата релевантност во современите студии за умот и мозокот.
Основни концепти на компјутациската теорија на умот
Компјутациската теорија на умот (CTM) ги поставува менталните процеси како пресметковни операции и формални манипулации со информации, слично на начин како што функционираат компјутерите (Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2015). За да го разбераме целосно нејзиниот концепт и значењето што го има во филозофијата и когнитивната наука, неопходно е прецизно да се разграничат основните концепти на оваа теорија. Овие фундаментални поими се од суштинско значење за теоретска јасност и емпириско испитување, а особено ги вклучуваат компјутациската репрезентација, симболичките манипулации, алгоритмите и функционализмот како филозофска позиција.
Најпрвин, централниот концепт во теоријата е компјутациската репрезентација на информации. Според неа, когнитивните состојби се составени од симболички репрезентации или внатрешни претстави, кои го означуваат или претставуваат надворешниот свет и неговите атрибути. Со други зборови, умот ја користи својата внатрешна “база на податоци” за да го толкува, анализира и разбира надворешното опкружување, што теоретичарите како Џери Фодор го нарекуваат „јазик на мислата“ (Fodor, 1975). Овие симболички репрезентации имаат јасна синтакса, која ги структурира и дефинира правилата за нивна манипулација во сложени когнитивни процеси како решавање проблеми, размислување и планирање.
Вториот фундаментален концепт е симболичката манипулација или обработка на информации според утврдени компјутациски правила. Идејата дека менталните процеси се преобразби на ментални симболи е клучна за CTM. Ова значи дека човечкиот ум ги обработува информациите на сличен начин како компјутер што извршува алгоритми за да генерира одредени резултати или решенија. Манипулацијата со овие симболи се одвива преку јасен, прецизно дефиниран систем од правила или алгоритми кои можат да бидат формализирани во когнитивни модели и компјутерски симулации (Philosophy UCLA, 2016). При тоа, менталните процеси како перцепција, расудување и учење се разбираат како секвенци на операции кои го трансформираат еден сет од симболи во друг.
Алгоритамската природа на когнитивните процеси е уште еден суштински поим во оваа теорија. Терминот „алгоритам“ во компјутациската теорија на умот означува сет на специфицирани чекори или процедури кои умот ги следи кога извршува одредена задача. Овие процедури се дефинирани на начин што им овозможува да се реализираат исто како и компјутерски операции: тимски, прецизно и последователно. На пример, алгоритамот за препознавање лица би бил чекор-по-чекор збир на инструкции и процеси што мозокот го користи за да интерпретира визуелна информација и да идентификува индивидуални карактеристики (Internet Encyclopedia of Philosophy, CTM). Со прецизно дефинираните алгоритми, когнитивната наука се обидува да ги моделира и опише менталните процеси со научно ригорозни методи.
На крај, филозофската основа на компјутациската теорија на умот е тесно поврзана со функционализмот. Функционализмот претставува филозофска теорија според која менталните состојби се дефинирани не преку нивната физичка природа, туку преку нивната функција и улогата што ја имаат во системот. Според овој пристап, се смета дека умот е дефиниран според функцијата на неговите компоненти и способноста за извршување специфични задачи, а не според одредени биолошки карактеристики или материјални својства. Токму оваа рамка му овозможува на функционализмот да биде теоретска основа преку која CTM ги дефинира менталните состојби преку функционалните улоги во компјутациските операции, кои можат да бидат реализирани во разни физички медиуми, вклучително и човечки мозок и дигитални компјутери (Putnam, 1967).
Синтезата на овие концепти придонесува за создавање на интегрирана теорија која може строго научно да се истражува и која конструктивно влијае врз развојот на вештачката интелигенција, когнитивните науки и когнитивната психологија. CTM притоа продолжува да биде предмет на филигранска анализа и жестоки дебати, истовремено нудејќи моќни алатки за моделирање на човечкиот ум и неговите функции, што ја прави една од најважните филозофски и научни рамки за разбирање на умот.
Поврзаноста на компјутационизмот со когнитивната наука
Компјутациската теорија на умот (CTM) зазема централна позиција во развојот и обликувањето на современата когнитивна наука, служeјќи како важна теоретска алатка за изучување и формално моделирање на човечките когнитивни процеси. Когнитивната наука е интердисциплинарно поле кое ги интегрира сознаниjaта од психологијата, невронауката, информатиката, филозофијата, антропологијата и лингвистиката, во обид да ги разбере природата и механизмите на интелигенцијата и умот (Thagard, 2008). Во рамките на овој сложен интеракциски простор на идеи и методологии, компјутацискиот пристап обезбедува единствена и моќна парадигма според која когницијата се анализира како пресметковен процес на обработка и манипулација на симболички информации (Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2015). Оваа поврзаност претставува теоретската основа која овозможува прецизни формализации и симулации на човечките когнитивни процеси.
Еден од значајните начини на кои компјутациската теорија на умот се интегрира со когнитивната наука е преку својата способност да создава модели на когнитивните процеси. Ваквите пресметковни модели овозможуваат реплицирање, архивирање и експериментално манипулирање со сложените когнитивни појави како што се меморијата, перцепцијата, вниманието и донесувањето одлуки (Anderson, 2007; Newell, 1990). На пример, когнитивната архитектура ACT-R, развиена од Џон Андерсон, претставува влијателен компјутациски модел кој прецизно опишува како умот ги користи информациите зачувани во меморијата и како прави заклучоци во различни когнитивни ситуации (Anderson, 2007). Слично на тоа, SOAR моделот на Њуел и Симон нуди една од почетните архитектури кои ги илустрираат чекорите низ кои човековиот ум поминува кога се справува со сложени проблемски ситуации и задачи (Newell, 1990).
Друг важен аспект на поврзаноста со когнитивната наука произлегува од стремежот на когнитивните научници да обезбедат генерален, универзален јазик и метод за анализа на различните когнитивни феномени, без разлика дали станува збор за перцептивните, јазичните или мемориските процеси. CTM обезбедува токму таков јазик и општа пресметковна шема која се карактеризира со системска јасност и генеричност – структурална карактеристика неопходна за когнитивните модели кои треба да бидат универзално применливи и споредливи (Fodor, 1980). Преку ваков пристап, компјутационизмот овозможува когнитивните научници јасно да ги формулираат хипотезите и експлицитно да ги проверуваат во различни контексти, користејќи пресметковни симулации и тестови за споредба со емпириски податоци за когнитивното однесување на човекот.
Поврзаноста е уште поисразена во областа на вештачката интелигенција. Модерната когнитивна наука често се потпира на развојот и примената на алгоритамски засновани технологии и системи кои имитираат човечка когниција и решавање на проблеми. Идејата дека когнитивните функции можат да бидат пресметковно симулирани претставува основа за дизајнирање компјутерски системи кои не само што го имитираат човековиот ум, туку и овозможуваат подлабоко разбирање за тоа како тој функционира (Russell & Norvig, 2020). Алгоритмите од областа на длабокото учење, на пример, денес се применуваат во задачи на класифицирање информации, препознавање слики и текст, па дури и интерпретација на природни јазици, што претставува директна последица на теоретската положба која произлегува од CTM, односно став дека менталните функции можат да бидат претставени и алгоритамски реализирани (LeCun, Bengio & Hinton, 2015).
Освен во методолошка смисла, компјутационизмот и когнитивната наука се поврзани и на теоретско ниво преку споделувањето заеднички филозофски основи. На пример, функционализмот како доминантна филозофска теорија во когнитивната наука директно прозлегува од компјутационистичкиот поглед на умот (Putnam, 1967). Функционалистичкиот принцип дека менталните состојби се дефинирани од нивната функција и улога во когнитивниот систем, а не од конкретната материјална структура, има големо влијание во современите когнитивни експерименти и теоретски конструкции (Putnam, 1967; Block, 1996).
Заклучно, интеграцијата на компјутациската теорија на умот со науката за когниција значајно придонесува за обликување на модерната когнитивна наука како јасно формулирана, формално експлицирана и емпириски проверлива дисциплина. Понатамошното унапредување на оваа интеграција нуди ветувачки пат за идните генерации на научници во потрагата по подобро и попрецизно разбирање на човечкиот ум и феномените на интелигенцијата.
Феминистичката критика и компјутациската теорија на умот: дијалог на перспективи
Поврзаноста на компјутациската теорија на умот (CTM) со феминистичката теорија претставува особено интересна перспектива која овозможува критичко преиспитување на претпоставките и последиците од традиционалното сфаќање на умот како пресметковен систем. Иако на прв поглед може да изгледа дека овие две области се независни, вкрстувањето на овие перспективи отвора длабоки дебати од филозофска, епистемолошка и социјална природа. Всушност, феминистичката критика на компјутационизмот може да ги расветли и да ги прошири нашите сознанија за тоа како когнитивните теории и модели можат да бидат неутрални или, напротив, обременети со имплицитни стереотипи и родови пристрасности.
Во својата основа, класичната компјутациска теорија на умот подразбира јасна понуда на универзално применливи пресметковни модели што функционираат независно од конкретното физичко тело и контекстот во кој тоа тело егзистира. Токму во овој момент, феминистичките теоретичарки укажуваат на значителните проблематичности на детелесниот ум (disembodied mind), односно умот кој е апстрахиран и одвоен од конкретните физички и социјални услови во кои живееме (Aeon, 2019). Оваа критика ги анализира претпоставките за неутралната позиција на умот и неговата симболичка и пресметковна природа, потенцирајќи дека занемарувањето на телесниот и социјален контекст може да доведе до создавање теоретски модели кои не ги рефлектираат вистинските животни искуства, туку напротив, произведуваат имплицитни родови и културни предрасуди.
Феминистската критика на компјутациската теорија на умот се темели на таа суштинска теза дека умствените феномени не можат адекватно да се разберат и репрезентираат кога се третираат надвор од телесното искуство и социјалната позиционираност. Имено, Alison Adam (1995) во нејзиниот значаен труд „A Feminist Critique of Artificial Intelligence“ ги артикулира проблемите што произлегуваат од тоа што пресметковниот поглед на умот често премолчено го фаворизира традиционално машкиот, рационален, хиерархиски и апстрактно-аналитички начин на размислување. Ваквото технократско гледање го потиснува значењето на емотивните, интуитивни и контекстуално конкретните врски на субјектот со светот, кои за феминизмот претставуваат неопходни и рамноправни аспекти на човечкото искуство и разбирање.
Во истиот правец се движат и критиките на „двојниот дуализам“ кој го создава компјутационизмот – оној меѓу умот и телото и меѓу субјектот и надворешниот свет. Со ова, традиционалните когнитивни модели кои произлегуваат од компјутационата перспектива можат да бидат критички оспорени, бидејќи тие премолчено може да ги зацврстат бинарностите и позиционирањата припишани на родовите разлики како рационалноста и емоционалноста, објективноста и субјективноста (Aeon, 2019). Феминистичката когнитивна наука, напротив, настојува да ги интегрира телесните, емоционалните и општествените контексти во когнитивните модели, нагласувајќи ја поврзаноста на когницијата со физичкото, социјалното и културното постоење на индивидуите.
Понатаму, феминистичката перспектива кон компјутационизмот потенцира дека теоретските и компјутациските модели за когниција може експлицитно или имплицитно да ја репродуцираат родовата и социјалната нееднаквост. На пример, кога пресметковните алгоритми за вештачка интелигенција се базираат на пристрасни податоци, тие може да ги засилуваат постојните стереотипи и нееднаквости. Ова истакнува фундаментален повик за поголема рефлексивност при конструирањето на когнитивните теории и просветлено критичко испитување на онтолошките и епистемолошките претпоставки кои лежат во основа на стандардните компјутационистички модели.
Во позитивна насока, интегрирањето на феминистичката критика во компјутациската теорија на умот може значително да ги подобри когнитивните модели и теории, преку тоа што ќе овозможи поширока и инклузивна теоретска рамка која појасно и пореално го рефлектира изобилството на човечко искуство. Со почитување и интегрирање на аспектите на телесноста, афективноста и социјалната контекстуалност, компјутационизмот може да се трансформира и прошири, станувајќи способна и моќна алатка не само за јасно разбирање на човечкиот ум, туку и за предизвикување на длабоки општествени промени и подобрување на човечката состојба воопшто.
Севкупно земено, дијалогот помеѓу феминизмот и компјутационата теорија на умот дава можност за револуционерно преиспитување на когнитивната наука и филозофијата на умот. Овој критички согледувачки пристап помага во појаснување на комлексните врски што постојат меѓу знаењето, јазикот, моќта и технологијата, и овозможува создавање на подлабоко, општествено чувствително и правично согледување на умот и когницијата.
Што е неврофеминизам?
Неврофеминизмот претставува релативно нова и прогресивна научна дисциплина и филозофска рамка која интегрира феминистичка теорија и критичка анализа со техниките, сознанијата и перспективите на невронауките. Во својата суштина, неврофеминизмот се занимава со тоа како родовите концепти, културните стереотипи и предрасудите влијаат врз истражувањата и интерпретациите во полето на невробиологијата и когнитивните науки. Поконкретно, ова поле ги истражува начините на кои родовите стереотипи и имплицитни претпоставки се вметнуваат и репродуцираат во научните истражувања за мозокот, сознанието и однесувањето, и се обидува критички да ги исправи овие аспекти со цел создавање на научно пореални и етички одговорни истражувања (PMC, 2014).
Централна тема на неврофеминизмот е критичката рефлексија и дебата околу концептот за сексуален диморфизам на мозокот, односно идејата дека постојат фундаментални, биолошки одредени и цврсто вкоренети разлики помеѓу „машкиот“ и „женскиот“ мозок. Оваа концепција традиционално беше присутна во многу истражувања и често беше користена за оправдување на социјално-создадени полови разлики меѓу мажите и жените во интелектуалните и поведенските способности. Неврофеминистичките теоретичарки како Џина Рипон силно го оспоруваат овој концепт, истакнувајќи дека ваквата “родова природа на мозокот” е претерана и погрешно претставена, заснована врз ограничени податоци и методолошки пристрасности, кои се делумно производ на имплицитни родови претпоставки и културни предрасуди (The Guardian, 2019).
Неврофеминизмот исто така остро се противи на феноменот на „невросексизмот“, што означува тенденција во невролошките истражувања и популарната литература да се преувеличуваат и сензационализираат разликите меѓу половите во когнитивните, емоционалните и поведенските карактеристики. Овој пристап критикува појави на есенцијалистичко мислење кое ги редуцира комплексните човечки карактеристики и квалитети на крајно поедноставени биолошки или невролошки објаснувања. Наместо тоа, неврофеминистките се залагаат за поинаков, интерсекционален пристап, кој ги истражува како различни општествени фактори како раса, класа, култура и сексуалност, во комбинација со родот, ги обликуваат невробиолошките и когнитивните функции и процеси (Frontiers, 2021).
Интерсекционалноста, како важен концепт во неврофеминистичката перспектива, го нагласува значењето на комплексните взаемодејства меѓу различните оски на социјалната нееднаквост и потчинување во обликувањето на мозокот и когнитивното функционирање. Наместо да се согледува родот како изолиран и есенцијализиран фактор, интерсекционалноста поттикнува истражувања кои доведуваат до разбирање на тоа како комплексната мрежа од идентитетски категории влијае врз невролошките и психолошките феномени кои ги проучуваме (Frontiers, 2021). Преку оваа перспектива, неврофеминизмот не само што ја продлабочува епистемолошката и методолошката критика, туку истовремено создава простор за поструктурно и критичко преиспитување на науката во целина, и влијанието која таа го има врз општествените норми и практики.
Освен критичкиот пристап, неврофеминизмот има и конструктивни аспекти. Тој се стреми да ги развива новите методолошки и теоретски рамки во невронауките, кои се чувствителни за контекстот, потенцијалните пристрасности и ограничувања на истражувачките методи. Тоа вклучува ревизија и реформирање на традиционалните истражувачки практики, со намера сознанијата во овие науки да бидат порепрезентативни, посензитивни и поприкладни на широкиот спектар на човечки искуства. Како резултат на тоа, неврофеминистичките пристапи одиграле сè поголема улога во реформирањето и обликувањето на невронаучната наука, правејќи ја поинклузивна и покритична кон сопственото знаење и претпоставки (PMC, 2022).
Заклучување, неврофеминизмот претставува клучна пресечна точка која ги поврзува критичката феминистичка анализа на науката и научните пракси со најсовремените сознанија во невронауката и когнитивната психологија. Преку ова поле, науката се отвора кон нова етичка одговорност и епистемолошка свест, кои се неопходни за конструктивна наука што ги почитува разновидноста, културното богатство и човечката сложеност.
Заклучни размисли: Пат кон инклузивна наука за умот
Комплексната меѓусебна поврзаност на компјутационализмот, когнитивната наука, неврофеминизмот и феминистичката теорија претставува еден од најинтересните, но и најпредизвикувачки тератобјективни простори за совршувањето и проширувањето на современото човеково сфаќање за умот, когницијата и сопствената природа. Компјутациската теорија на умот, веќе децении надоместена и рафинирана низ дедуктивната филозофија и когнитивната психологија, обезбедува прецизни концептуални алатки и рамки за обработка на информации, кои овозможуваат длабоко разбирање на човечкиот когнитивен апарат и неговата пресметковна основа (Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2015; Fodor, 1975; Anderson, 2007). Во таа насока, истраживме како традиционално сфаќаните когнитивни модели што се базираат на компјутационализам даваат можност за суштинско разбирање и формално моделирање на човечките ментални феномени, како што се меморијата, перцепцијата, вниманието и решавањето проблеми (Newell, 1990; Russell & Norvig, 2020).
Потоа нагласивме како когнитивната наука се јавува како идеален мост кој го поврзува компјутационализмот со конкретните сознанија произлезени од различни интердисциплинарни извори – од психологијата, лингвистиката, филозофијата до современата информатика и вештачката интелигенција (Thagard, 2008). Преку когнитивните архитектури како ACT-R и SOAR, детално разгледавме како е возможно практично да се симулираат и проверуваат фундаменталните когнитивни механизми и структури, обезбедувајќи им на научниците ефикасни алатки за истражување и теоретска рефлексија (Anderson, 2007; Newell, 1990). Сепак, оваа перспективна компјутерска аналогност на умот не е лишена од критики и контроверзии, особено кога ќе ја земеме во предвид одново и повторно нагласуваната апстрактна и деперсонифицирана природа на когнитивните модели.
Токму овде, феминистичката перспектива внесува неопходна и ангажирана критичка интервенција, инсистирајќи умот да се разбере како несекојдневен производ на телесни, културни, општествени и политички услови пакетирани во живото човечко искуство (Adam, 1995; Aeon, 2019). Преку критиката на „детелесноста“ на компјутациските модели и нивната потенцијална наклонетост кон несвесно репродуцирање стереотипи и родови пристрасности, феминизмот повикува на проширување на оваа компјутерска аналогност кон перспективи кои се остро свесни за социјалниот контекст и комплексноста на човечките интеракции. Со тоа, феминистичката теоретска интервенција не само што ги проширува границите на фундаменталните научни пристапи и принципи, туку истовремено и ја подобрува епистемолошката солидност и етичката одговорност на когнитивните теории и компјутационалните модели.
Посебно место во оваа интердисциплинарна слика зазема неврофеминизмот, инспиративна меѓудисциплинарна гранка која силно поврзува феминистичка критика со невронаучните сознанија. Критичкиот осврт на неврофеминизмот се однесува кон невросексизмот и имплицитните културни претпоставки за полови разлики, објаснувајќи како овие навидум природни и објективни научни истражувања можат да ги засилат родовите стереотипи и родовата нееднаквост (PMC, 2014; Frontiers, 2021). Преку интерсекционалната перспектива, која тежнее да истражува како различните оски на идентитетите како род, класа, раса и култура се испреплетуваат и влијаат на когнитивното и невролошкото функционирање на луѓето, неврофеминизмот обезбедува чувствителна аналитичка рамка за подобрување на науката, истовремено истакнувајќи ја нејзината етичност и општествена релевантност (The Guardian, 2019; PMC, 2022).
Ваквиот спој помеѓу компјутационализмот, когнитивната наука и (невро)феминизмот нè враќа на почетната потреба за човечност, истакнувајќи дека секоја теорија на умот, човековите способности и свеста мора да се препознае како комплексна, контекстуално-втемелена, афективно-проткаена и културно-разновидна. Феминистичкото инсистирање на телесноста и вграденоста на умот овозможува повеќе од само концептуално проширување – тоа овозможува и длабоко етичко и политичко себеиспитување на науката како човечка практика.
Оваа комплексна, но плодна поврзаност остава оптимистична трага за иднината на когнитивната наука и филозофијата на умот. Натамошните истражувања во ова поле ќе мораат да бидат не само технички ригорозни и концепциски јасни, туку и епистемолошки и општествено одговорни. Само така може навистина да се постигне наука за умот која е инклузивна, праведна и целосна во својата замисла и реализација.
Библиографија:
Adam, A. (1995). „A Feminist Critique of Artificial Intelligence“. Journal of Gender Studies.
Aeon (2019). „Feminists never bought the idea of a computational mind set free from its body“.
Anderson, J. R. (2007). „How can the human mind occur in the physical universe?“. Oxford University Press.
Fodor, J. (1975). „The Language of Thought“. Harvard University Press.
Frontiers (2021). „Reflections on Neurofeminism and Intersectionality“.
Newell, A. (1990). „Unified Theories of Cognition“. Harvard University Press.
PMC (2014). Neurofeminism and feminist neurosciences: A critical review.
PMC (2022). Neurosexism, Neurofeminism, and Neurocentrism.
Russell, S., Norvig, P. (2020). „Artificial Intelligence: A Modern Approach“.
Stanford Encyclopedia of Philosophy (2015). „Computational Theory of Mind“.
Thagard, P. (2008). „Cognitive Science”. Stanford Encyclopedia of Philosophy.
The Guardian (2019). „Meet the neuroscientist shattering the myth of the gendered brain“